dag 10-15

Gister avond, net na het eten, werden we overvallen door een zwaar onweer. Hoelang het geduurd heeft weten we niet maar na een lekkere nacht werd ik rond vijven wakker van het gebed. Het was een feestdag voor de monniken ze hoefden vandaag niet langs de weg te bedelen maar het eten werd naar de tempel gebracht.

Na het ontbijt zijn we over drie bootjes verdeeld en de rivier opgegaan. Door een prachtig dal, ingesloten met hoge bergen met zo hier en daar een huisje en soms een dorp. Er is een stuwdam aangelegd voor de opwekking van elektriciteit, dit is schaars in veel dorpen. China investeert veel in dit gebied om haar achterland te vergroten. Hierdoor zijn er grote billboard met Chinese teksten te zien. Lang leve de vooruitgang maar wat zonde van dit dal.

In een van de dorpjes hebben we ons lunchpakket opgegeten. Hier waren de dames bedreven in het weven van prachtige sjaals. Eline had nog een paar ballonnen te verdelen. Bij een huisje stonden drie kleine kindertjes, maar in no time stond het halve dorp om haar heen, oeps. Sommigen van de groep kregen hun lunchpakket niet helemaal op. De broodjes werden met veel plezier door de plaatselijke jeugd geaccepteerd en netjes verdeeld. Prachtig om te zien hoe normaal het in deze cultuur is om met z’n alle te delen.

Na het varen zijn we aangekomen in een ander dorpje. Het dorpje is gelegen op een breder stukje van het dal en is pas sinds een paar jaar via land bereikbaar. We overnachten in kleine huisje op de overgang van de met regenwoud bedekte bergen. Heel idyllisch. De hoofdstraat van het dorpje is een onverharde weg en ergens takt een weggetje vanuit het achterliggende dal aan. De enige vervoersmiddelen die we zien zijn een tweewielig trekketje, een paar scooters en een fiets met lekke banden. De vrouwen uit onze groep krijgen bloemetjes van de meisjes die langs de weg aan het spelen zijn. Omdat het nog steeds de boeddhistische feestdag is word ook het avond eten vandaag door de prachtig aangeklede vrouwen uit het dorp naar de tempel gebracht.

Na een nacht met weer veel regen en onweer stappen we in de boot voor de laatste etappe naar de bus die ons naar Luang Prabang brengt. Met een nieuwe touringcar over wegen met veel gaten. De Laotiaanse reisleider noemt het “the swingway”. Ruben gaf aan dat de weg al sterk verbeterd is in de laatste jaren maar voor onze begrippen is het niets.

In Luang prang gaan we direct de stad in. Luang Prabang is een gezellige plaats waar het goed toeven is met vele terrasjes en heerlijke broodjes. Met stipt Eline’s favoriete stad! Vele prachtige Boeddhistische tempels staan op ons te wachten. De ene nog overweldigender dan de ander. Helaas spreken de Laotianen maar zeer beperkt Engels. Wel hebben we gesproken met een monnik die al vanaf zijn vierde in de Wat Choum Khong woont. Bij de Wat Xieng Mouan, een door UNESCO gesponsorde school voor Boeddhistische kunst, zagen we monniken aan het werk met het maken van Boeddhabeelden. Op een ouderwets schoolbord staat precies afgebeeld hoe de boeddha er uit moet komen te zien. Ook zijn we een cultureel centrum tegengekomen waar kunstlessen worden gegeven aan kinderen uit de stad. De juf was zeer blij met de potloden die Eline haar gaf. Als afronding van deze middag hebben we de Wat Xieng Thong, het Gouden Stadsklooster bezocht. Een prachtig complex met zeer fraai bewerkte tempels.

De zonsondergang vanaf de de Phu Si heuvel in het midden van de stad viel wat weg achter de wolken maar het uitzicht was mooi. In de tempel die op de top van de berg stond heeft Eline voor het eerst gebeden. Ze vond het een bijzondere manier om stil te staan bij de dingen die je het belangrijkste vind in het leven. Het is gebruikelijk om voor anderen te bidden. Als je voor jezelf bidt, bid je niet voor dingen van materiële waarde maar voor innerlijke rust of het bereiken van de verlichting.

Na het eten op de terugweg naar het hotel toch nog maar even over de night market gelopen. Een heerlijke sfeer, veel kleur, leuke kraampjes en mensen die hun producten niet aan je op proberen te dringen.

De volgende ochtend voor zessen naar de stad om de bedelgang van de monniken te zien. Prachtig hoe die jongens in groepjes uit hun klooster komen en langs de straat om eten bedelen bij de plaatselijke bevolking. Ze krijgen van de plaatselijke bevolking (voornamelijk vrouwen) een beetje rijst of een flesje water. Na dit ritueel bleek dat Eline ziek was, haar maag en buik lieten haar volledig in de steek. De boottocht op de Mekong en het bezoek aan de grotten van Pak Ou hebben we helaas moeten laten vervallen, maar ’s middags zijn we wel meegegaan naar de mooie Tat Kuang Si watervallen.

De volgende dag was een lange reisdag van circa 12 uur in de bus. Van het bijna idyllische Luang Prabang, naar de rommelige stad Vientiane. Een stad zonder echt centrum en zonder sfeer. In deze tijd hebben we een kleine 400 kilometer afgelegd. Voornamelijk door bergland met ontelbare bochten. Wel mooie uitzichten op de omliggende bergen en in de dalen en onderweg gestopt bij uitzichtpunten en dorpjes. Eline is gelukkig weer aan de beterende hand heeft ´s avonds weer gewoon kunnen genieten van het heerlijke eten.

Zondag zijn we door Vientiane gereden en hebben we daarbij de vijf hoogte punten van de stad bezocht. Langs de Wat Si Saket en het museum in de Haw Pha Kaew naar de Wat Si Muang. In deze laatste ben ik met Eline en met haar drie surrogaat zusjes gezegend en ontvingen we een “baci-koord” om onze pols. Varvolgens naar de Wat Sok Pa Luang, het symbool van het land en als afsluiting hebben we de Patuxai, de Aziatische Arc de Triomphe beklommen met haar uitzicht op de omliggende stad.
‘s Middags nog een rondje gelopen en even uitgerust.

Maandag is het alweer, we vertrekken vroeg uit Vientiane met het vliegtuig naar Pakse. Daar moeten we drie uur wachten op de aansluiting naar Cambodja. Tijd om even aan de blog te werken.
Nu op zoek naar een wifi punt zodat jullie mee kunnen genieten van de avonturen waar wij zo ontzettend van genoten hebben!